Doses in critical organs as limits of the total dose in the treatment of women with inoperable endometrial carcinoma

Surgery is the cornerstone of the treatments for endometrial carcinoma. However, about 20% of women must be treated with radiotherapy alone. They are patients in III FIGO stage and women in stage I and II with coexisting medical problems. The primary treatment of endometrial carcinoma is a combination of brachy-and teletherapy. During teletherapy the patients receive the total dose of 40–44 Gy to the treatment volume in pelvis with the use of the 4 beams-box technique. The second part of the treatment is intracavitary brachytherapy using two curved intrauterine applicators. The placing of the applicators in both corners of the uterus and individualized distribution of active sources in catheters make it possible to approximate the shape of isodoses to the size and shape of the uterus. On the basis of the AP and lateral radiographs with the parameters of the uterus we are able to plan the treatment according to the ICRU 38. The 50–55 Gy dose is distributed in two series with weekly intervals. We do not have much influence on the doses in the limiting organs (rectum, bladder) achived during teletherapy. Only the doses from brachytherapy can be modifed during treatment planning.Doses in critical organs are limiting factors for the administred total dose from brachy and teletherapy. Using the Target 2 Plus system enables to obtain combined isodoses from two parts of the treatment. This approach makes it possible to determine the dose in the points in the limiting organs. The doses at points of maximum exposure, as well as the modification of that dose allow us to avoid the possible complications

9 Odczucia chorych na nowotwór narządu rodnego otrzymujących różne formy brachyterapii

Rak to choroba otoczona nimbem grozy, pełnią Ięku i ludzką niewiedzą. Z rozpoznaniem tej choroby każdorazowo łączy się poddanie bardzo specyficznym metodom leczenia, których wyobrażenie sobie przez pacjentów niejednokrotnie przerasta utarte stereotypy. U kobiet z rozpoznaniem raka szyjki macicy i raka błony śluzowej macicy proponowaną formą leczenia jest radioterapia składająca się z teleterapii i brachyterapii. Stosowane rodzaje brachyterapii w Wielkopolskim Centrum Onkologii to metody afterloading – Selektron LDR i HDR. U większości pacjentek przed przystąpieniem do leczenia występuje wysoki poziom Ięku, który w znacznej mierze burzy racjonalne sposoby radzenia sobie w sytuacjach trudnych.Celem pracy było przeanalizowanie odczuć i zachowań chorych w związku z czekającą ict brachyterapią.Badaniem objęto grupę 72 chorych na raka szyjki macicy i raka błony śluzowej macicy, leczonych od stycznia do czerwca 2000 roku na Oddziale Radioterapii Ginekologicznej Wielkopolskiego Centrum Onkologii w Poznaniu. Metodą badania była rozmowa psychologiczna i obserwacja.Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono:-żródłem informacji na temat proponowanego sposobu leczenia są najczęściej inne chore, które to leczenie już przeszły lub przebywają na oddziale stosunkowo długo i posiadają własną opinię na ten temat,-przekazywane przez inne chore informacje Są subiektywne w opisie i ocenie przeżyć, które poprzez silne emocje oddziałują na wyobrażnię,-rozmowy na temat brachyterapii z lekarzem nie wpływają uspokajająco na pacjentki,-największą wyobrażalną trudnością dla chorych związaną z założeniami Selektronu-LDR wydaje się trwające ponad 20 godzin leżenie w stałej pozycji, bez możliwości jej zmiany, ból, ograniczona samodzielność, przebywanie długiego czasu w zamkniętych pomieszczeniach, z dala od innych pacjentek-druga aplikacja Selektronu-LDR jest w ocenie pacjentek zdecydowanie trudniejszym doświadczeniem, aniżeli pierwsza,-pacjentki opisują swój wielki niepokój przed pierwszą aplikacją HDR-u, który nie znajduje pokrycia w rzeczywistości, problemem dla chorych jest to, że aplikacje odbywają się w zamkniętym pomieszczeniu, zlokalizowanym w bunkrze, w którym znajduje się aparat do teleterapii,-metoda HDR w porównaniu z Selektronem-LDR jest metodą leczenia bardziej preferowaną ze względu na krótki czas aplikacji,-indywidualnie każda chora ocenia brachyterapię jako najtrudniejszy sposób leczenia, jednakże możliwy do zaakceptowania ze względu na istniejąca nadzieję i wiarę w jej skuteczność.WnioskiBrachyterapia jest taką formą leczenia, która do momentu poddania się jej nigdy nie zyskuje w opinii chorych aprobaty. Obie metody – Selektron-LDR i HDR odbierane Są przez pacjentki jako trudne, ale w ich przekonaniu bardzo skuteczne

Postural control in 13-year-old soccer players

To evaluate the effect of early systematic soccer training on postural control we measured center-of-pressure (COP) variability, range, mean velocity and frequency in bipedal quiet stance with eyes open (EO) and closed (EC) in 44 boys aged 13 (25 boys who practiced soccer for 5–6 years and 19 healthy boys who did not practice sports). The soccer players had better stability, particularly in the medial–lateral plane (M/L); their COP variability and range were lower than in controls in both EO (p < 0.05) and EC (p < 0.0005) condition indicating that the athletes were less dependent on vision than non-athletes. Improved stability of athletes was accompanied by a decrease in COP frequency (p < 0.001 in EO, and p < 0.04 in EC) which accounted for lower regulatory activity of balance system in soccer players. The athletes had lower COP mean velocity than controls (p < 0.0001 in both visual condition), with larger difference in the M/L than A/P plane (p < 0.00001 and p < 0.05, respectively). Postural behavior was more variable within the non-athletes than soccer players, mainly in the EC stances (p < 0.005 for all COP parameters). We conclude that: (1) soccer training described was efficient in improving the M/L postural control in young boys; (2) athletes developed specific postural strategies characterized by decreased COP frequency and lower reliance on vision

Threat-sensitive anti-predator defence in precocial wader, the northern lapwing Vanellus vanellus

Birds exhibit various forms of anti-predator behaviours to avoid reproductive failure, with mobbing—observation, approach and usually harassment of a predator—being one of the most commonly observed. Here, we investigate patterns of temporal variation in the mobbing response exhibited by a precocial species, the northern lapwing (Vanellus vanellus). We test whether brood age and self-reliance, or the perceived risk posed by various predators, affect mobbing response of lapwings. We quantified aggressive interactions between lapwings and their natural avian predators and used generalized additive models to test how timing and predator species identity are related to the mobbing response of lapwings. Lapwings diversified mobbing response within the breeding season and depending on predator species. Raven Corvus corax, hooded crow Corvus cornix and harriers evoked the strongest response, while common buzzard Buteo buteo, white stork Ciconia ciconia, black-headed gull Chroicocephalus ridibundus and rook Corvus frugilegus were less frequently attacked. Lapwings increased their mobbing response against raven, common buzzard, white stork and rook throughout the breeding season, while defence against hooded crow, harriers and black-headed gull did not exhibit clear temporal patterns. Mobbing behaviour of lapwings apparently constitutes a flexible anti-predator strategy. The anti-predator response depends on predator species, which may suggest that lapwings distinguish between predator types and match mobbing response to the perceived hazard at different stages of the breeding cycle. We conclude that a single species may exhibit various patterns of temporal variation in anti-predator defence, which may correspond with various hypotheses derived from parental investment theory